Gerçek Edebiyat

Sen beni hiç mi hiç unutmazsın sanırdım.
Bakmasan da solgun resimlerle dolu albüme
Unutmazsın sanırdım gözlerimi, sesimi,
Bir türküyü şakımazsam gönlünce.

Yittim işte ölmeden!
Hay siya! Hay siya! Hay!

Yittim gelip giden belleğinde.
Unutuldum bu deli fırtınanın med cezirinde.
Dönemem ki artık denizlerime,
Kumsallarda çırpınırım sessizce.

Hay siya hay! Hay siya hay!

Yaşanmışlık izlerini resmettiğim mağaraları
Kimseler gelmeden keşfe yanımdaydın hep.
Artık tutmuyorsun ellerimden diye,
Kayboldum bak dehlizlerinde!

Hay siya! Hay! Hay belleğine!

Ben yüzmeyi hiç tam öğrenemedim!
Açıklara başımı alıp da gidesim geldiğinde,
Sen dur demeyi unutuverirsin belki diye,
Yalnızca ayaklarımı ıslattım,
Yalnız kabuk topladım tüm sahillerde.

Bir boy verin hele göreyim dediğim seyirlerimle,
Elini tutana dek yürüyerek içinde,
Döndüğüm denizimsin babam,
Boğma sensizliğinle!

Hay siya! Hay siya! Hay!

Beynin duymuyor mu babacığım şu yüreğimi,
Bakışlarında yittiğimi görüp kahroluyorum!
Kim bu dediklerinde uzunca bakıyorsun yüzüme
 "Kızım benim!" dediğin gururun sesindeyken,
"Evet!" dediğim saniyeyle öpüşürken sevincim,
Gitme babam, bana küsmeden gitme!

Hay siya hay! Hay güzel günlerime!

Dön diyor denizciler korosu denizlerde,
Özleyince evini, seveni, sevdiğini.
Kürekleri çekerek, heybetli sesleriyle.

Hay siya! Hay siya! Hay, evimize!

Dön babam belleğine, çekelim kürekleri,
Beni hep kolladığın çocukluk günlerime.
Dön babam dön, derinler tehlikeli,
Boy verenler kalmadı denizimde!

Hay siya! Hay siya! Hay babam!
Unutuşu yenelim gözlerinde!

Gebze, 6.8.2006

Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com